Prawdziwe Diabeł Biblijna Wyjaśnienie. Tlumaczenie: Waclaw Cwiecek

Kompletna książka jak PDF

Rozdzial 1: Historia Doktryny
1-1 Historia Diabla I Szatana W Starotestamentowych Czasach
1-1-1 Izrael w Niewoli: Babilonskie I Perskie Wplywy
1-1-2 Grecki Wplyw
1-2 Diabel po Nowym Testamencie
1-2-1 Szatan wedlug Jystyna Meczennika
1-2-2 Szatan wedlug Ireneusza i Tertuliana
1-2-3 Szatan wedlug Clemensa i Orygena
1-2-4 Szatan wedlug Lactanjusza i Anastazjusza
1-2-5 Szatan wedlug Augustyna
1-3 Szatan w Sredniowieczu
1-4 Szatan od Czasow Reformacji
1-4-1 Szatan w Raju Utraconym
1-5 Protestanci: Opor Popularnej Ideii Diabla
1-6 Diabel I Szatan we wspolczesnym mysleniu

Rozdzial 2: Niektore Podstawowe Nauki Biblijne
2-1 Aniolowie
2-2 Pochodzenie Grzechu i Zla
Dygresja 2: Rzymianie oraz madrosc Solomona
Dygresja 3: Kontekst Rodzaju 1-3
2-3 Szatan i Diabel
2-4 Zydowski Szatan
2-5 Pieklo
Dygresja 4 "Duchy w wiezieniu"

Rozdzial 3: Praktyczne Powiazania
3-1 Niektore Praktyczne Powiazania
3-1-1 "Byc duchowego usposobienia": Sedno Chrzescijanstwa
3-2 Diabel i Szatan: Trudne Pytania

Rozdzial 4: Demony
4-1 Diabel, Szatan i Demony
4-2 Demony i Balwany
4-3 Demony i Choroby
4-4 Jezyk Tamtych Dni
Dygresja 5 Bog Adoptuje Ludzka Perspektywe
4-6 Demony: Dlaczego Jezus Nie Skorygowal Ludzi?
4-7 Psychologia Wiary w Demony
4-8 Demony: Podsumowanie

Rozdzial 5: Niektore Przekrecone Wersety
Rozdzial 5 Studium Niektorych Biblijnych Wersetow Ktore Wspominaja Diabla i Szatana
5-2 Waz w Edenie
5-3 Synowie Bozy i Corki Ludzkie
5-4 Szatan w Hioba
5-4-1 Satan w Hioba: Wspolwierny?
5-4-2 Szatan w Hioba: Aniol-Szatan?
5-4-3 Obalenie Mitu 'Szatana' w Hioba
5-5 Lucyfer Krol Babilonu
5-6 Nanaszczony Cherubin
5-7 Szatan w Zachariasza 3
5-8 Kuszenie Jezusa
5-8-1 Jezus Na Pustyni: Studium Jezykowe Oraz Natura Pokus
5-8-2 Kuszenie Na Pustyni: Spojrzenie W Myslenie Jezusa
5-9 Nieczyste Duchy
5-10 Diabel I Jego Aniolowie
5-11 Szatan Zabiera Slowo
5-12 Szatan Jak Blyskawica
5-13 Szatan Wstepuje w Judasza
5-14 Piotr I Szatan
5-15 Wasz Ojciec Diabel
5-16 Przesladowanie Przez Diabla
5-17 Dziecko Diabla
5-18 Moc Szatana
5-19 Wydanie Szatanowi
5-20 Bog /Ksiaze Tego Swiata
5-21 Aniol Swiatlosci
5-22 Wyslannik Szatana
5-23 Ksiaze Nadziemski
5-24 Dawac przystep Diablu
5-25 Zasadzki Diabelskie
5-26 Sieci Diabelskie
5-27 Poszli za Szatanem
5-28 Przeciwstaw Sie Diablu
5-29 Lancuchy Ciemnosci
5-30 Cialo Mojzesza
5-31 Synagoga Szatana
5-32 Michal i Wielki Smok
5-33 Diabel i Szatan Zwiazani
Dygresja 6: "Czlowiek Bezprawia " (2 Tes. 2)

Rozdzial 6: Troche Koncowych wnioskow
6-1 Prawdziwy Diabel: Koncowe Wnioski
Legion i Gadarenskie Swinie

5-13 Szatan Wstępuje w Judasza
Łukasza 22:3: "Wtedy szatan wszedł w Judasza, zwanego Iskariotą, który był jednym z Dwunastu."

Patrz rozdział 2-4, "Żydowski Szatan".

Zauważ na marginesie jak “wejście” jest użyte w niefizycznym sensie w Mt. 25:21 “wejdź do radości Pana swego”, wchodząc w wąską bramę (Mt. 7:13),  wchodząc w pracę innych (Jn. 4:38). ‘Szatan’ wchodził w ludzkie serce w tym sensie, że “żądze innych rzeczy wchodzą"” (Mk. 4:19); w ten sposób możemy “wchodzić w pokusy” (Łuk. 22:46).

Związek między Judaszem i ‘diabłem’ jest uwypuklony przez rozważanie nad wypowiedzią Łukasza, że Judasz “szukał właaściwego czasu [eukairan,] by zdradzić Jezusa” (Łuk. 22:6). Jednak Łukasz użył wcześniej tego słowa w Łuk. 4:13 by opisać jak na pustyni “diabeł” odstąpił od Pana “do właściwego czasu” [achri kairou]. Zwycięstwo Pana na pustyni przygotowało Go do zwycięstwa nad ‘diabłem’, które osiągnął w Jego ostatecznej pasji. Pokusa, aby ‘zejść z krzyża' była powtórzeniem pokusy, aby zrzucić się w dół ze świątyni. Ewangelia Jana często powtarza historię innych Ewangelii, ale w innym języku. W Mt. 26:46 Pan wypowiada się o przybyciu Judasza: “Wstańcie, pójdźmy; zbliża się mój zdrajca”. Ale Jn. 14:30, 31 wykłada to w ten sposób: “książę tego świata [zwrot rozumiany jako ‘zły’, Diabeł] nadchodzi…  Wstańcie, idźmy stąd!”. Jan posługuje się mitologicznym językiem w celu opisana ‘szatana’ i stosuje go do prawdziwej osoby z rzeczywistym nastawieniem i grzesznymi intencjami - tzn. do Judasza, który jest przedstawiony jako uosobienie 'szatana' / 'Diabła' / 'Księcia tego świata'.
Możemy łatwo przeoczyć ogromne znaczenie Mk. 14:21 notujące słowa Pana, że Judasz był osobiście winny za zdradzenie Go i w związku z tym będzie stosownie do tego cierpiał - chociaż Łuk. 22:22 mówi, że Judasz zrobił to, ponieważ szatan [tzn. Żydzi,] ‘wszedł w niego’. Cokolwiek to oznacza, nie chodzi o to, że Judasza albo ktoś inny nie jest w ten sposób osobiście odpowiedzialny za swoje czyny.

Tłumaczenie tekstu greckiego w J. 13:2 okazało się problematyczne. “Diabeł nakłonił serca Judasza” nie brzmi całkiem sprawiedliwe w stosunku do tego, co naprawdę mówi Greka. Szanowany interpretator i student greki C.K.Barratt upiera się, że ściśle w grece oznacza to, że ‘Diabeł włożył w swoje własne [tj. diabelskie] serce to, że Judasz powinien zdradzić Jezusa". Jest prawie niemożliwe, aby to tłumaczenie miało jakikolwiek sens z uwagi na ortodoksyjne zrozumienie ‘diabła’. I tak najpopularniejsze tłumaczenia ignorują oczywistą trudność przez prześlizgiwanie się ponad ścisłym znaczeniem greki. Rozumiejąc ‘diabła’ jako wrodzone źródło pokusy w ludzkim sercu obraz staje się jaśniejszy. Idea jest z pewnością taka, że myśl o zdradzaniu Jezusa zaczęła się w diable - umyśle Judasza; on ‘umieścił myśl w jego własnym umyśle’, jak gdyby chciano podkreślić jak Judasz począł tę myśl całkowicie w sobie i we własnym umyśle, tak jak później Ananiasz i Safira [w analogicznym incydencie] "poczęli tę rzecz w ich sercu". Więc właściwie przetłumaczenie
J. 13:2 faktycznie wspiera naszą ogólną tezę o diable podkreślając, że serce Judasza osobiście było za to odpowiedzialne, że serce umieściło pomysł zdrady Jezusa i nikt inny nie był za to odpowiedzialny. Zwróć uwagę, jak Pan zwraca się do Judasza, jak gdyby Judasz miał pełną odpowiedzialność za swoje działania i samokontrolę, np. " Co zamierzasz zrobić, zrób szybko" (J 13:27) i Mk. 14:21 "Biada temu człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy będzie wydany! Lepiej byłoby dla tego człowieka, gdyby się nie narodził". Z pewnością same te dwa fragmenty jasno wskazują, że Judasz nie był żadnym robotem, żadną kukiełką na satanistycznym sznurku. Miał pełną odpowiedzialność i wybór nad swoimi czynami, stąd te słowa Pan do niego. Podsumowując, zostajemy z pytaniem: Czy Judasz zdradził Jezusa czy też Szatan działając przez Judasza zdradził Jezusa? Odpowiedź na pewno jest taka, że był to Judasz i to on musi ponieść pełną za to odpowiedzialność.

Typowe ludzkie, wenętrzne reakcje
Judasz przeszedł z duchowego wzrostu bycia obecnym na pierwszym spotkaniu "dzielenia się chlebem" z Panem Jezusem, dokładnie przed Jego śmiercią, wprost do "Diabelskiej" pokusy i wtedy wszedł do ciemności tamtej nocy. To pasuje do Biblijnego tematu - ludzi skonfrontowanych
z poważną duchową pokusą natychmiast po bardzo duchowym doświadczeniu. I to jest prawdziwe w życiu -tak często, zaledwie godzinny po bardzo intensywnym duchowym doświadczeniu [np. na spotkaniu łamania się chlebem] znajdujemy siebie zaatakowanych przez pokusę i duchową depresję. To nie jest tak, że spotykamy się z fizyczną osobę nazywaną 'szatanem' natychmiast po naszym duchowym 'wzroście'; prędzej jest to cechą ludzkiej natury, że im bardziej zbliżamy się do Boga, tym silniejszy jest wpływ wewnętrznej pokusy natychmiast potem. Rozważmy kilka przykładów :
-Noe wychodzi z arki, wspaniały triumf wiary, do oczyszczonego i dawnego świata, z łukiem tęczy Bożej łaski ponad nim   -i staje się zupełnie pijany (Rodz. 9:21-24).
-Mojżesz wyrzekł się wielkość, stawał w obronie ludzi Boga i wtedy opuścił Egipt przez wiarę, "nie uląkłszy się gniewu króla" (Heb. 11:27); i jednak skończył uciekając ze strachu rzed Faraonem (Wyj. 2:14, 15).
-Mojżesz powrócił z budzącego strachu spotkania z Bogiem na Synaju i uległ wybuchowi gniewu, podczas którego rozbił tablice przymierza - przymierza, które zostało również zawarte z nim osobiście.
-Izrael był podniecony z radości i zaufania w Bogu, gdy stal po drugiej stronie Morza Czerwonego -ale wkrótce potem ulegli pokusie na pustyni oskarżając Boga o zamiar zabicia ich i bycie beztroskim dla nich.
-Jezus podobnie powróciwszy z góry przemienienia spotkał ludzką słabość i uczynił drażliwą uwagę, która wydaje się odbijać jakąś formę duchowej depresji (chociaż nie grzechu): "Niewierne i przekorne pokolenie, jak długo będę z wami? Jak długo będę was znosił?" (Mt. 17:17).
-Wkrótce po swym duchowym triumfie na Karmelu, Eliasz zostaje znaleziony ze skłonnościami samóbjczymi oraz przykrym dla Boga, spostrzegłszy, że inny wierni w Izraelu są również faktycznie odstępcami (1 Krl. 19:4-11).
- Życie Samsona było pełne ulegania duchowej pokusie niebawem po tym, jak został upoważniony przez Boga, by dokonać jakiegoś wielkiego cudu.
-Natychmiast po uratowaniu przez łaskę Boga od potężnego najazdu (2 Sam. 11) Dawid grzeszy z Batszebą i morduje Uriasza (2 Sam. 12).
-Po cudzie opóźnienia o 15 lat nieuleczalnej choroby, w odpowiedzi na modlitwę, Hiskiasz ulega pokusie, by stać się dumnym i samolubnym w wydarzeniach z Iz. 39.
-Wkrótce po cudzie z bochenkami chleba i rybami, uczniowie zatwardzili swe serca i oskarżyli Jezusa o nie troszczenie się o nich (Mk. 4:38; 6:52).
-Paweł, wprost po swej cudownej wizja "trzeciego nieba", znajduje siebie zmagającym się z "cierniem w ciele", określenie, które gdzie indziej zasugerowałem, może odnosić się do duchowej słabości lub pokusy (2 Kor. 12:7).
-Po cudzie chrztu i potwierdzeniu głosu z Nieba, Jezus zostaje natychmiast zaatakowany na pustyni przez główną pokusę .

Wszystko to jest cechą naszej ludzkiej natury. To jest prawdziwe w naszych własnych życiowych doświadczeniach. Jednak w naszym kontekście, należy zwrócić uwagę, że jest to doświadczenie, które pojawia się w nas, jesteśmy atakowani przez nasze negatywne myśli, nasze wewnętrzne pożądliwości, brak duchodowści, pokusy, a nie przez zewnętrzną istotę.

Odnośniki
(1). C.K. Barratt, The Gospel According To St. John (Philadelphia: Westminster, 1978) s. 365. Pogląd Barreta na Grekę jest potwierdzony w D.A. Carson, Divine Sovereignty And Human Responsibility (London: Marshall, Morgan & Scott, 1981) s. 131.