Prawdziwe Diabeł Biblijna Wyjaśnienie. Tlumaczenie: Waclaw Cwiecek

Kompletna książka jak PDF

Rozdzial 1: Historia Doktryny
1-1 Historia Diabla I Szatana W Starotestamentowych Czasach
1-1-1 Izrael w Niewoli: Babilonskie I Perskie Wplywy
1-1-2 Grecki Wplyw
1-2 Diabel po Nowym Testamencie
1-2-1 Szatan wedlug Jystyna Meczennika
1-2-2 Szatan wedlug Ireneusza i Tertuliana
1-2-3 Szatan wedlug Clemensa i Orygena
1-2-4 Szatan wedlug Lactanjusza i Anastazjusza
1-2-5 Szatan wedlug Augustyna
1-3 Szatan w Sredniowieczu
1-4 Szatan od Czasow Reformacji
1-4-1 Szatan w Raju Utraconym
1-5 Protestanci: Opor Popularnej Ideii Diabla
1-6 Diabel I Szatan we wspolczesnym mysleniu

Rozdzial 2: Niektore Podstawowe Nauki Biblijne
2-1 Aniolowie
2-2 Pochodzenie Grzechu i Zla
Dygresja 2: Rzymianie oraz madrosc Solomona
Dygresja 3: Kontekst Rodzaju 1-3
2-3 Szatan i Diabel
2-4 Zydowski Szatan
2-5 Pieklo
Dygresja 4 "Duchy w wiezieniu"

Rozdzial 3: Praktyczne Powiazania
3-1 Niektore Praktyczne Powiazania
3-1-1 "Byc duchowego usposobienia": Sedno Chrzescijanstwa
3-2 Diabel i Szatan: Trudne Pytania

Rozdzial 4: Demony
4-1 Diabel, Szatan i Demony
4-2 Demony i Balwany
4-3 Demony i Choroby
4-4 Jezyk Tamtych Dni
Dygresja 5 Bog Adoptuje Ludzka Perspektywe
4-6 Demony: Dlaczego Jezus Nie Skorygowal Ludzi?
4-7 Psychologia Wiary w Demony
4-8 Demony: Podsumowanie

Rozdzial 5: Niektore Przekrecone Wersety
Rozdzial 5 Studium Niektorych Biblijnych Wersetow Ktore Wspominaja Diabla i Szatana
5-2 Waz w Edenie
5-3 Synowie Bozy i Corki Ludzkie
5-4 Szatan w Hioba
5-4-1 Satan w Hioba: Wspolwierny?
5-4-2 Szatan w Hioba: Aniol-Szatan?
5-4-3 Obalenie Mitu 'Szatana' w Hioba
5-5 Lucyfer Krol Babilonu
5-6 Nanaszczony Cherubin
5-7 Szatan w Zachariasza 3
5-8 Kuszenie Jezusa
5-8-1 Jezus Na Pustyni: Studium Jezykowe Oraz Natura Pokus
5-8-2 Kuszenie Na Pustyni: Spojrzenie W Myslenie Jezusa
5-9 Nieczyste Duchy
5-10 Diabel I Jego Aniolowie
5-11 Szatan Zabiera Slowo
5-12 Szatan Jak Blyskawica
5-13 Szatan Wstepuje w Judasza
5-14 Piotr I Szatan
5-15 Wasz Ojciec Diabel
5-16 Przesladowanie Przez Diabla
5-17 Dziecko Diabla
5-18 Moc Szatana
5-19 Wydanie Szatanowi
5-20 Bog /Ksiaze Tego Swiata
5-21 Aniol Swiatlosci
5-22 Wyslannik Szatana
5-23 Ksiaze Nadziemski
5-24 Dawac przystep Diablu
5-25 Zasadzki Diabelskie
5-26 Sieci Diabelskie
5-27 Poszli za Szatanem
5-28 Przeciwstaw Sie Diablu
5-29 Lancuchy Ciemnosci
5-30 Cialo Mojzesza
5-31 Synagoga Szatana
5-32 Michal i Wielki Smok
5-33 Diabel i Szatan Zwiazani
Dygresja 6: "Czlowiek Bezprawia " (2 Tes. 2)

Rozdzial 6: Troche Koncowych wnioskow
6-1 Prawdziwy Diabel: Koncowe Wnioski
Legion i Gadarenskie Swinie

5-20 Bóg / Książę Tego Świat
2 Koryntian 4:4: “W których bóg świata tego zaślepił umysły niewierzących, aby im nie świeciło światło ewangelii o chwale Chrystusa, który jest obrazem Boga.”.

Jana 12:31; 14:30; 16:11: "Książę tego świata"

zobacz 2-4 “żydowski szatan”.

2 Koryntian 4:4 "bóg tego świat"
Wschodni (aramejski) tekst mówi: “Do tych, na tym świecie, których umysły zostały zaślepione przez Boga, ponieważ nie uwierzyli"

Na marginesie, jest to ciemność, która zaślepia ludzkie oczy (1 J. 2:11), tzn. nie jest to chodzenie zgodnie ze światłem słowa Boga. Jest tylko jeden Bóg - nie dwóch. I to jest również godne uwagi, że Iz. 6:10 mówi o Bogu jako mającym władzę by zaslepić Izrael. Nowy testament powtarza to. List do Rzymian 11:8 mówi, że Bóg (a nie szatan) zaślepił Izraela na Ewangelię; 2 Kor. 3:14 mówi, że ich umysły zostały zaślepione lub “zostały zatwardzone” (RV), tak jak Faraon. Kimkolwiek “bóg tego świata” jest lub był, Bóg pracował przez to i dlatego jest większy od tego. Henryk Kelly komentuje: "Biorąc pod uwagę dotychczasowe doświadczenia, możemy zobaczyć Boga tego Aion jako naszego Boga, jako Jahwe? On jest,  pomimo wszystkiego, odpowiedzialny za wszystko" (1). To Bóg, a nie żaden niezależny Szatan, która zsyła na ludzi energeia obłędu, by uwierzyli kłamstwu (2 Tes. 2:12) -  ostateczna 'energia' tego procesu pochodzi od Boga.

Coś, co nazywa się "bogiem tego świata" nie musi oznaczać, że jest w rzeczywistości "bogiem tego świata", natomiast może oznaczać "rzecz lub moc, która w tym świecie liczy się za Boga". W ten sposób Dz. 19:27 mówi o bogini Dianie, martwym idolu, “którego czci cały świat”. Nie oznacza to, że kawałek drewna lub kamienia zwany Dianą był w rzeczywistości boginią tego świata. Wspomniałem w rozdziale 1-1-2, że raczej Paweł cytuje "bóg tego świat" ze współczesnych żydowskich pism aniżeli wierzy, że taki 'bóg' istnieje. Jest również możliwe, że "bóg tego świata" który zaślepia ludzi jest aluzją do materiału w dokumentach obejmujących to, co teraz jest znane jako Gnostycka Ewangelia. Hypostasis Of The Archons twierdzi, że zapisała Bożą naganę dla Szatana: ""Mylisz się, Samaelu", co znaczy, "bóg niewidomych"” (2). Paweł w tym przypadku nawiązuje do popularnego przekonania na temat szatana i ponowne stosuje ten język do Żydowskiej opozycji dla Ewangelii i do ludzkiej "ślepoty", która powstrzymuje ich przed akceptacją Chrystusa. W Ef. 4:18 Paweł swoiście zdefiniował to, co miał na myśli przez "ciemność": "Mający przyćmiony umysł ... przez nieświadomość , która jest w nich... ślepota w ich sercu”. Ta opozycja bardziej niż jakiś mityczny 'Samael' była prawdziwym przeciwnikiem / szatanem.

Nawet jeśli upierał się on, że szatan istnieje jako byt osobowy, to pytanie, które należy postawić brzmi: Kto stworzył Szatana? Czy jego moc jest pod kontrolą Boga, czy też nie? Raz po raz fragmenty z biblii o “szatanie" i "demonach" wskazują, że jednak jakkolwiek rozumiemy te terminy, to Bóg jest mocniejszy, Bóg ma kontrolę. Księga Hioba pokazuje jak szatan miał całą moc daną mu przez Boga. Moc Pana Jezusa nad 'demonami' ma ten sam charakter. I w tym kontekście, zauważ jak Wyj. 4:11 zapewnia nas, że Bóg jest jedynym, który czyni ludzi głuchymi, ale Łuk. 11:14 mówi, że milczenie jest pozornie spowodowane przez demony. Oczywiście Bóg to kontroluje. Ten świat, z całym swoim paskudnym i negatywnym doświadczeniem, nie został pozostawiony pod kontrolą jakiejś niekontrolowanej złej istoty. Z tą myślą powinno być oczywiste, że 'bóg tego świata' nie może oznaczać, że świat jest pod ostateczną kontrolą szatana, a nie Boga. Raczej "bóg tego świata" [aion] może być również odczytany tylko jako personifikacja wszystkich tych sił aion, które udaremniają sukces chrześcijańskiego przesłania" (3).

Sposób, w jaki idea 'szatana' jest użyta by opisać zarówno indywidualny grzech, jak i społeczeństwa rządzone przez zasadę grzechu, jest bardzo zgodna ze sposobem w jaki społeczeństwo pierwszego wieku było bardziej komunistyczne, aniżeli indywidualistyczne. Społeczeństwo było osobą. Ponadto, socjologowie oraz psychologowie mają czas i ponownie potwierdzili biblijne nauczanie, że podstawową motywacją człowieka jest ego, interes własny, co Biblia nazywa "Szatanem". To jest to, co napędza ludzi na poziomie indywidualnym, a tym samym napędza społeczeństwa (4). W związku z tym właściwe jest ażeby ”szatan", uosobienie ludzkiego grzechu i egoizmu, był również określeniem stosowanym do rządów i społeczeństw jako całości. Zaprawdę, w tym (biblijnym) sensie Szatan może być rozumiany jako "bóg tego świata".

Żydowska Interpretacja
Jeżeli Pismo interpretuje Pismo, “bóg tego świat (aion)” w 2 Koryntian 4: 4 musi być podobny do “księcia tego świat (kosmos)” (Jn. 12:31; 14:30; 16:11). Zarówno żydowski wiek [aion], jak i kosmos skończył się w A.D. 70. W tym kontekście, Paweł mówi w 2 Kor. 3 o tym jak chwała świeciła z twarzy Mojżesza oślepiając Izraelitów tak, że nie mogli zobaczyć prawdziwego ducha prawa, które nawiązywało do Chrystusa. Podobnie twierdzi w rozdziale 4, że Żydzi w I wieku nie mogli zobaczyć "światła chwały (por. chwały na twarzy Mojżesza) ewangelii Chrystusa", ponieważ byli oni wciąż zaślepieni przez "boga tego świata" – władcę żydowskiego wieku. "Książę" lub "Bóg" tego "świata" (wieku) był systemem żydowskim, objawionym tym razem w Mojżeszu i jego prawie. Zauważ, jak Żydzi opisani są jako przechwalający się prawem …przechwalający się Bogiem (Rzym. 2:17, 23). Dla nich Prawo Mojżeszowe stało się bogiem ich świata. Chociaż związek ten nie jest wyraźny, wydaje się że nie ma powodów by wątpić, że “książe tego świata” i “szatan” jest połączony. To jest oczywiste w Dziejach Apostolskich (9:23-25,29-30; 13:50, 51; 14:5,19; 17:5,13; 18:12; 20:3), że Żydzi byli głównym 'szatanem' lub przeciwnikiem dla wczesnych chrześcijan, w szczególności dla Pawła.  Oczywiście należy pamiętać, że istnieje różnica pomiędzy osobistym charakterem Mojżesza i Prawem przez niego podanym; ten kontrast jest stale dokonywany w Liście do Hebrajczyków. Podobnie Prawo jest "Święte, sprawiedliwe i dobre", ale spowodowało grzech z powodu ludzkiej słabości - było "słabe przez ciało", wyjaśniając dlaczego idea szatana / grzechu jest związana z Prawem. Z tego powodu w praktyce była to “służba potępienia” i dlatego jest znacznym ‘przeciwnikiem’ (szatanem) dla człowieka; w rzeczywistości, “rozbudzenie grzechu .. było przez Prawo” (Rzym. 7:5).

Jana 12:31; 14:30; 16:11 "Książe tego świata"
“Książę tego świata” jest opisany jako istota “wyrzucona”, przychodząca do Jezusa, nie mająca nic w sobie z Niego i “będąca osądzona”, wszystko to podczas kilku ostatnich godzin przed śmiercią Chrystusa (Jn.12:31; 14:30; 16:11). Wszystkie te opisy wydają się pasować do żydowskiego systemu reprezentowanego przez Prawo, Mojżesza, Kajfasza Wysokiego Duchownego, Judasza i Żydów chcących zabić Jezusa i Judasza. Zauważ jak "książę tego świata" odnosi się do Rzymian i żydowskich gubernatorów w 1 Kor. 2:6,8. Przez śmierć Chrystusa mojżeszowy system został zlikwidowany (Kol. 2:14-17); “niewolnicy”, reprezentujący w alegorii Prawo, zostali “wyrzuceni” (Gal. 4: 30). “Książę tego świata” jest opisany tymi samymi słowami jako “wyrzucony” (Jn. 12:31).

Kajfasz?
Wycliffe w archaicznym języku angielskim oddaje Mt. 26:3: "Wówczas to zebrali się arcykapłani i starsi ludu w pałacu najwyższego kapłana, imieniem Kajfasz". "Świat" w Ewangelii Jana odnosi się przede wszystkim do świata żydowskiego, "książę" może być albo jego uosobieniem albo odniesieniem do arcykapłana Kajfasza. Równoważne imię Kajfasz w języku hebrajskim mogłoby sugerować 'wyrzucić’; rozdarcie przez niego kapłańskiego ubrania w procesie Chrystusa oznajmiło jego “wyrzucenie” z kapłaństwa (zobacz Kpł. 10: 6; 21:10). “Ten świat” i jego “książę” są potraktowani równoważnie przez Jana (12:31 por. 16:11)- tak jak Jezus, książę Królestwa może zostać nazwany “Królestwem” (Łk. 17:21). Kolosan 2:15 opisuje zakończenie przez Chrystusa Prawa na krzyżu jako “rozbrojenie księstw i władz” - “książę” żydowskiego świata został “wyrzucony” (podobna idea w języku greckim do “popsucia”). Żydzi “schwycili” Jezusa i wyrzucili Go z winnicy (Mt. 21: 39) - ale zrobiwszy to oni sami zostali wyrzuceni z winnicy i “rozbrojeni” przez Jezusa (Kol. 2:15).

Jeżeli naprawdę "książę tego świata" jest odniesieniem do Kajfasza to musimy pogodzić się z faktem, że jest on wyróżniony przez Pana do bardzo szczególnego potępienia, jako uosobienie "Szatana", grzechu i jego pragnień oraz wszystkiego, co było wówczas w opozycji do Boga. To jest potwierdzone komentarzem Pana odnośnie Piłata, że "kto mnie tobie wydał, większy ma grzech" (Jn. 19:11 Gk.- "większy" w AV jest przetłumaczony "największy" w 1 Kor. 13:13; Mk. 9:34; Mt. 13:32; 18:1,4; 23:11; Łk. 9:46; Łk. 22:24; Łk. 22:26). To Kajfasz i Żydzi "dostarczyli" Jezusa do Piłata, aby go stracić (Mt. 27:2,18; Jn. 18:30, 35 s.w.). Ale Pan wypowiada się jak gdyby o jednej szczególnej osobie pomiędzy nimi, która postawiła Go przed Piłatem - i tą szczególną osobą był Kajfasz. Jeżeli Kajfasz miał "największy grzech" w ukrzyżowaniu syna Boga, to możemy zrozumieć, że został wyróżniony przez Pana Jezusa przez opisanie go jako "książe tego świata". Kilku interpretatorów odczytuje słowa "Diabeł ...który miał władzę nad śmiercią" w Hbr. 2:14-17 jako aluzję do Kajfasza.

Judasz I "Książę tego świata"
Gdy Judasz opuścił górny pokój, odnosimy wrażenie, że Jezus zaczął rozmawiać gorliwiej i intensywniej. Zaraz po tym jak Judasz wyszedł Jezus powiedział” “Syn Człowieczy został teraz otoczony chwałą ...Dziateczki! Jeszcze chwilkę będę z wami ... Już wiele nie będę mówił z wami, nadchodzi bowiem władca świata, ale nie ma on nic do mnie” (Jn. 13:31, 33; 14: 30).  Ponieważ  wiedział, że Judasz wkrótce wróci ze swoimi ludźmi, Chrystus chciał dać uczniom możliwie jak najwięcej instrukcji w czasie, który im pozostał. To wyjaśniałoby nadzwyczajną intensywność znaczeń ukrytych w języku użytym w Jana 14-17.  Gdy skończył, “wtedy Judasz wziąwszy oddział i sługi arcykapłanów i faryzeuszów, przyszedł” (Jn. 18: 3); “Książę tego świat przybył”, Jezus przepowiedział, streścił osobę i nastawienie Judasza. Chrystus powiedział uczniom, że “książę” “nie ma nic  (por. żadnej części) we Mnie” (Jn. 14: 30). Dopiero gdy Judasz pojawił się z ludźmi uczniowie zrozumieli, że był zdrajcą (zobacz Jn.18:3-5). Jezus wiedział, że będzie to szokiem dla nich i że doprowadzi ich do pytań, czy sami byli w Chrystusie, dlatego otrzegł ich, że Judasz, jako manifestacja "księcia tego świata", nie miał już dłużej żadnej części w Nim. Dla “Diabła” żydowskiej władzy i systemu, być może Kajfasz osobiście włożył w serce Judasza by zdradził Pana (Jn. 13:2). Całe żydowskie przywództwo w tym Judaszu było “zdrajcami” Jezusa (Dz. 7:52),
ten pojedynczy zdrajca był ucieleśnieniem żydowskiego systemu. Książę nie mający niczego
w Chrystusie sugeruje odniesienie do Daniela 9:26: “A po sześćdziesięciu dwóch tygodniach Mesjasz zostanie zgładzony i nie będzie miał nic (A.V. margines -tzn. nie będzie mieć żadnej części): i lud księcia, który wkroczy (Rzymianie), zniszczy miasto i świątynię”. Tak więc był to żydowski świat, jak również Judasz, który nie miał niczego w mesjaszu, a system, który oni reprezentowali miał zostać zniszczony przez innego (Rzymianina) “księcia, który wkroczy” by zastąpić (żydowskiego) “księcia tego świata”. Wystąpienie frazy "książę" oraz idea, że nie ma on niczego w Mesjaszu zarówno w Daniela 9: 26, jak i Jana 14:30 sugeruje, że musi istnieć związek tego rodzaju.

Judasz zdradził Pana Jezusa, ponieważ został przekupiony i w ten sposób skontrolowany przez żydowskiego ‘szatana’. Fakt, że Judasz był “jednym z dwunastu”, gdy zasiadał przy ostatniej wieczerzy, jest podkreślony przez wszystkich pisarzy Ewangelii - to określenie pojawia się w Mateusza 26:14; Marka 14:20; Łukasza 22:47 i Jana 13:21.  Tak więc później Piotr rozważa: “on zaliczał się do nas (por. “jeden z dwunastu”) i miał udział w naszym posługiwaniu" (Dz. 1:17) wspominając Chrystusa stwierdzającego, że “książę tego świata” ostatecznie nie miał żadnej części w Nim. Podobnie 1 Jana 2:19 nawiązuje prawdopodobnie do Judasz jako symbolu wszystkiego, co wraca do świata: “Oni wyszli z nas, ale nie byli z nas” (por. “Judasz, jeden z dwunastu”). Judasz jest opisany jako diabeł (Jn. 6: 70) I opuszczenie przez niego pokoju może być połączone w umyśle Pana z “księciem tego świata" będącym wyrzuconym. Ci, którzy “wyszli z nas” w 1 Jana 2:19 byli głównie tymi, którzy zostawili żydowską eklezję (do której Jan przeważnie pisywał) by powrócić do Judaizmu i ci, którzy odeszli są uosobieni przez Judasza. 2 Piotra 2:13 & 15 zrównuje Judaistów w eklezji z Balaamem “który umiłował zapłatę niesprawiedliwości”. Jedynie raz to ostatnie określenie występuje w Dziejach Apostolskich 1:18 w odniesieniu do Judasza.

“Wyrzucić”
“Wyrzucić” w Starym Testamencie odnosi się czasami do Izraela wyrzuconego z ziemi przez ich nieposłuszeństwo (por. Łuk. 19:45). To było to, co wydarzyło się Żydom w pierwszym wieku. Prawo samo w sobie zostało “wyrzucone” (Gal. 4:30). Idea bycia wyrzuconym przypomina wyrzucenie Hagar i Ismaela. Pan skomentował sprawę zakończenia systemu Mojżeszowego: “A sługa nie mieszka w domu na wieki, ale Syn mieszka na wieki.” (Jn. 8: 35). Opis odstępstwa Izraela jako bycie “wyrzuconym na otwarte pole” bez żadnego współczucia dla nich z wyjąkiem współczucia Boga musi mieć jakieś odniesienie do Ismaela (Ez. 16:5). Galacjan 4:29-30 w szczególności łączy Prawo z Hagar i źródło tego fragmentu w Izajasza 54: 1-7 odnosi się do ponownego wezwania opuszczonej młodej mężatki, która miała więcej dzieci niż zamężna żona I ma podobieństwa do powrotu Hagar do Abrahama w Rodzaju 16. Po ostatecznym odrzuceniu Hagar w Rodzaju 21, wędrowała ona przez pustynię Paran niosąc Ismaela - tak jak Izrael był niesiony przez Boga na tej samej pustyni. Cudowne zaopatrzenie Izraela w wodę na pustyni jest dalszym podobieństwem, tak jak imię Ismael, które znaczy, że ‘Bóg usłyszał płacz’ - jak to Bóg usłyszał Jego lud w Egipcie. W ten sposób Hagar i Ismael reprezentują odstępstwo Izraela i obydwoje zostali “wyrzuceni”. Rzymian 9:6-8 dostarcza więcej potwierdzenia: "Albowiem nie wszyscy, którzy pochodzą z Izraela, są Izraelem.. ale, W Izaaku będzie tobie nazwane nasienie. To jest, nie dzieci ciała są dziećmi Bożymi”. Przypomienie Pawła, że nasienie miało zostać odnalezione w Izaaku oraz że odstępczy Izrael pierwszego wieku nie był prawdziwym Izraelem Boga, ale dziećmi ciała, doprowadza nas do utożsamiania ich z Ismaelem, pierwowzrorem dziecka ciała. W ten sam sposób Jeremiasz opisuje samowolny Izrael jako dziką oslicę (Jer. 2:24), być może zachęcając do porównania z Ismaelem, dzikim człowiekiem  (Rodz. 16:12). W innym miejscu podałem wiele innych przykładów biblijnych jak odstępczy Boży ludzie są opisane pod względem tych, którzy nie są ludem Bożym (5).

Odnośniki
(1) H.A. Kelly, Satan: A Biography, (Cambridge: C.U.P., 2006) s. 66.
(2) Zacytwane in Elaine Pagels, The Gnostic Gospels (Garden City: Doubleday, 1989) s. 29.
(3) Neil Forsyth, Satan And The Combat Myth (Princeton: Princeton University Press, 1989) s. 275.(4) Zobacz R. Harre, Personal Being(Cambridge, Mass: Harvard University Press, 1984) i wielu innych
(5) Zobacz mój Judgment To Come 4-8, http://www.aletheiacollege.net/judgment/judgment4_8.htm