Prawdziwe Diabeł Biblijna Wyjaśnienie. Tlumaczenie: Waclaw Cwiecek

Kompletna książka jak PDF

Rozdzial 1: Historia Doktryny
1-1 Historia Diabla I Szatana W Starotestamentowych Czasach
1-1-1 Izrael w Niewoli: Babilonskie I Perskie Wplywy
1-1-2 Grecki Wplyw
1-2 Diabel po Nowym Testamencie
1-2-1 Szatan wedlug Jystyna Meczennika
1-2-2 Szatan wedlug Ireneusza i Tertuliana
1-2-3 Szatan wedlug Clemensa i Orygena
1-2-4 Szatan wedlug Lactanjusza i Anastazjusza
1-2-5 Szatan wedlug Augustyna
1-3 Szatan w Sredniowieczu
1-4 Szatan od Czasow Reformacji
1-4-1 Szatan w Raju Utraconym
1-5 Protestanci: Opor Popularnej Ideii Diabla
1-6 Diabel I Szatan we wspolczesnym mysleniu

Rozdzial 2: Niektore Podstawowe Nauki Biblijne
2-1 Aniolowie
2-2 Pochodzenie Grzechu i Zla
Dygresja 2: Rzymianie oraz madrosc Solomona
Dygresja 3: Kontekst Rodzaju 1-3
2-3 Szatan i Diabel
2-4 Zydowski Szatan
2-5 Pieklo
Dygresja 4 "Duchy w wiezieniu"

Rozdzial 3: Praktyczne Powiazania
3-1 Niektore Praktyczne Powiazania
3-1-1 "Byc duchowego usposobienia": Sedno Chrzescijanstwa
3-2 Diabel i Szatan: Trudne Pytania

Rozdzial 4: Demony
4-1 Diabel, Szatan i Demony
4-2 Demony i Balwany
4-3 Demony i Choroby
4-4 Jezyk Tamtych Dni
Dygresja 5 Bog Adoptuje Ludzka Perspektywe
4-6 Demony: Dlaczego Jezus Nie Skorygowal Ludzi?
4-7 Psychologia Wiary w Demony
4-8 Demony: Podsumowanie

Rozdzial 5: Niektore Przekrecone Wersety
Rozdzial 5 Studium Niektorych Biblijnych Wersetow Ktore Wspominaja Diabla i Szatana
5-2 Waz w Edenie
5-3 Synowie Bozy i Corki Ludzkie
5-4 Szatan w Hioba
5-4-1 Satan w Hioba: Wspolwierny?
5-4-2 Szatan w Hioba: Aniol-Szatan?
5-4-3 Obalenie Mitu 'Szatana' w Hioba
5-5 Lucyfer Krol Babilonu
5-6 Nanaszczony Cherubin
5-7 Szatan w Zachariasza 3
5-8 Kuszenie Jezusa
5-8-1 Jezus Na Pustyni: Studium Jezykowe Oraz Natura Pokus
5-8-2 Kuszenie Na Pustyni: Spojrzenie W Myslenie Jezusa
5-9 Nieczyste Duchy
5-10 Diabel I Jego Aniolowie
5-11 Szatan Zabiera Slowo
5-12 Szatan Jak Blyskawica
5-13 Szatan Wstepuje w Judasza
5-14 Piotr I Szatan
5-15 Wasz Ojciec Diabel
5-16 Przesladowanie Przez Diabla
5-17 Dziecko Diabla
5-18 Moc Szatana
5-19 Wydanie Szatanowi
5-20 Bog /Ksiaze Tego Swiata
5-21 Aniol Swiatlosci
5-22 Wyslannik Szatana
5-23 Ksiaze Nadziemski
5-24 Dawac przystep Diablu
5-25 Zasadzki Diabelskie
5-26 Sieci Diabelskie
5-27 Poszli za Szatanem
5-28 Przeciwstaw Sie Diablu
5-29 Lancuchy Ciemnosci
5-30 Cialo Mojzesza
5-31 Synagoga Szatana
5-32 Michal i Wielki Smok
5-33 Diabel i Szatan Zwiazani
Dygresja 6: "Czlowiek Bezprawia " (2 Tes. 2)

Rozdzial 6: Troche Koncowych wnioskow
6-1 Prawdziwy Diabel: Koncowe Wnioski
Legion i Gadarenskie Swinie

4-2-1 Kananejska Teologia Rozbita
Analiza okolicznych wierzeń religijnych wczesnych plemion Kananejskich w czasach Wyjścia, wskazuje, że jedyny prawdziwy Bóg zadecydował żeby objawić Siebie językiem, który robi aluzje do okolicznych poglądów teologicznych. Już wykazaliśmy, że `El` był imieniem najpotężniejszego Kananejskiego bóstwa pośród mnogości bogów, w które Kananejczycy wierzyli [1]. Charakterystyka Yahveh, Boga Izraela, jest prawie identyczna do języka dnia codziennego, użytego żeby opisać Kananejskiego boga `El`[2]. Na przykład `El` poślubił prostytutkę Astarte, tak samo jak Yahveh poślubił prostytutkę Izraela [Ozea.3:1]; I co warto zanotować; `El` ofiarował własnego syna [3]. Jest to bardzo znaczące, że `El` jest jednym z tytułów, których Bóg używa dla siebie. Arthur Gibson wskazuje, że imię `Yahveh` ma podobieństwa do Amorejskiego boga Ya-Wi oraz Ugaryjskiego boga Yahaninu [4]. Także widzimy tutaj, że Bóg objawia Siebie używając języka dnia codziennego po to, by wykazać fakt własnej wszechpotęgi, że inni bogowie, do których On robi aluzję, nie istnieją; Yahveh był prawdziwym `El`. Ci bogowie z podobnymi imionami byli nicością w porównaniu do prawdziwego Yahveh El.

Martin Buber, jeden z najwybitniejszych akademickich umysłów Judaizmu, utworzył sformułowanie “demonizm Yahveh”[5]. Widział, np. w sprawozdaniu o Aniele spotykającym Mojżesza w nocy, próbującym go zabić, a później `odstępującym od niego`, język używany do demonów- spotykając i próbując zabić człowieka Bożego [Wyj.4:24]. Jednakże nie demon to zrobił, ale sprawiedliwy Anioł Boży, co więcej sprawozdanie podaje, że to był Yahveh, który próbował zabić Mojżesza, ale zmienił swój zamiar, ponieważ Mojżesz okazał skruchę i z powodu wstawiennictwa kobiety. Buber przekonywuje, że ten tekst jest aluzją do miejscowych wierzeń dotyczących demonów, ale sprawozdanie Biblijne obala te wierzenia przez pokazanie, że to Yahveh i Jego Aniołowie są odpowiedzialni za te sytuacje, za które poganie obarczają rzekomych `demonów`. Inne przykłady podają jak byk cherubin był zrozumiały przez okoliczne kultury jako zamieszkanie albo stolica demona; ale to Yahveh, który zasiada na tronie cherubina; albo jak sprawozdanie o Balaamie prowadziło współczesnych słuchaczy do wiary, że on otrzyma natchnienie od demona- natomiast prawdziwe natchnienie pochodzi od Yahveh i jest przeciwne tym, którzy wierzą w demony i pogańskie bożki. Paul Voltz rozszerzył tę idee, kiedy zauważył, że we wczesnych Starotestamentowych wersetach Yahveh jest opisany w taki sposób, że robi rzeczy, które rzekomo miały robić demony, On “zabrał wszystko demoniczne…tak że nie ma potrzeby na demony w Izraelu”[6]. Tak więc już nie ma więcej powiązań Yahveh z demonami/bożkami ale wyśmiewanie się z ich istnienia w późniejszym Starym Testamencie. Podobna sytuacja jest w Nowym Testamencie. Na początku Pan Jezus jest opisany jako zmierzający się i zwyciężający demony; ale Jego cuda są tak potężne, aż staje się widoczne to, że w praktyce te demony nie istnieją, a późniejszy Nowy Testament opisuje wszechpotęgę Boga nad demonami/bożkami, które w rzeczywistości nie istnieją.

Karl Barth w jego głębokich teologicznych rozmyślaniach doszedł do takiego samego wniosku: “Bóg jest wszechwładny w stosunku do wszelkich innych mocy. Te inne moce…wyglądają na rzeczywiste. Bóg nie jest w rzędzie tych światowych mocy, być może jako najwyższy z nich; ale On jest wszechwładny nad wszystkimi innymi mocami, nie jest ani ograniczony ani też uwarunkowany przez nie, ale jest On Panem panów, Królem wszystkich królów. Tak że wszystkie te moce, które jako takie są mocami, są pod stopami mocy Bożej. W stosunku do Niego  to nie są moce, które rywalizują z Nim”[7]

Eliasz i Elizeusz
Taki sposób obalania wierzeń okolicznych pogan w bożki i demony jest dosyć częsty w Starym Testamencie. Tak więc sprawozdanie z 1 Król. 18 ustawia konkurencję realności pomiędzy Baalem, bogiem burz i deszczu, a Yahveh Bogiem Izraela. Jest tam widoczne, że Baal nie istnieje; publiczność widzącą te wydarzenia była całkowicie przekonana ogromem cudu jaki się wydarzył. Wszyscy widzieli, że “Yahveh, Yahveh, On jest Bogiem”.

Król.2:19 [AV marg.] sprawozdaje, że ludzie narzekali, że “woda jest zła [ziemia nieurodzajna] i przyczynia się do wyludniania okolicy”. To był błędny przesąd tamtych czasów; sucha ziemia nie może uczynić kobiety, która na nie żyje bezpłodną. Ale Elizeusz nie krytykuje ich za wierzenia w taką głupotę. Zamiast tego uczynił cud lecząc nieurodzajną ziemię. Sprawozdanie podaje, że nie było więcej nieurodzaju na ziemi ani niepłodnej kobiety “zgodnie ze wszystkim, co powiedział Elizeusz”. W normalnej sytuacji ludzie przywołaliby czarownika, aby wypędził odpowiedniego demona, o którym myśleli, że jest odpowiedzialny za spowodowanie ich problemu. Ale cud wykazał, że to Bóg spowodował ten problem i On mógł z łatwością to odmienić. To był o wiele efektywniejszy sposób, aby zmienić ludzkie  prymitywne przesądy aniżeli bezpośrednia słowna konfrontacja na ten temat.

Podobnie Lucyfer…
Zatrzymaliśmy jeden z najlepszych przykładów na sam koniec. Iz.14:12-15 opisuje jak `Lucyfer`, król Babilonu, chciał wstąpić na niebiosa i przywłaszczyć sobie tron Yahveh. To jest cytatem z Ugarytyjskiej legendy dotyczącej boga Attr [hebrajskie słowo oddane jako `Lucyfer` jest jego odpowiednikiem][8]. Attr chciał zostać przełożonym wszystkich bogów
i mu się to powiodło- w tamtej mitologii. Iz.14 cytuje cześć tej legendy, ale oznajmia, że będzie on strącony na ziemię przez Yahveh, do najniższego dołu. To w sposób oczywisty pokazuje, że Biblia używa aluzji do fałszywych idei okolicznych narodów, po to żeby wykazać rozmiar mocy Bożej, a tym samym pokazać, że bożki/demony nie istnieją.

Starotestamentowy sposób obalania pogańskich idei jest używany w Nowym Testamencie. Na przykład, jak to jest wykazane przez wielu studentów Biblii, Ewangelia oraz Listy Jana są przepełnione aluzjami do języka Gnostycznej filozofii, po to żeby pokazać nieskończoną wyższość prawdziwej Ewangelii nad pustą filozofią pierwszego wieku, w którym Ewangelia Jana była napisana pod natchnieniem [9]. To jest Nowotestamentowy przykład tego, co było osiągnięte poprzez Stary Testament.

Prawo Mojżeszowe
Możemy powiedzieć, że cały koncept `demonów` jest nie tylko obalony w Starym Testamencie; ale jest także pozytywnie odwrócony. Chcę przez to powiedzieć, że słowa i zwroty odnoszące się do demonów zostały nie tylko użyte, aby podkreślić ich nieistnienie ale także aby zademonstrować potęgę i moc jedynego Boga. Tak więc złote dzwonki na szacie Arcykapłana [Wyj.28:33] były znane w okolicznych religiach jako sposób na odstraszanie demonów przez ich dźwięk [10]. Jednak są one używane w Boskim planie, aby przypominać o Bożej świętości i niebezpieczeństwie ludzkiego grzechu prowadzącego do śmierci. Tak więc obawa przed demonami została zastąpiona obawą przed Bożą świętością i obawą przed ludzkim grzechem. Podobnie też metalowa plakietka lub rosetta na turbanie Arcykapłana przypomina pogańskie plakietki, które rzekomo chroniły przed demonami; ale w tym wypadku mówiła o “Świętości Yahveh”, tu znowu zamieniając negatywne znaczenie na pozytywne[11]. Ornamenty/amulety były noszone aby chronić przed złymi duchami; sposób w jaki Mojżesz opisał jak Izraelici, przynajmniej dwa razy wyrzucili je, można rozumieć jako wskazówkę, że nie potrzebują oni ochrony przeciwko demonom z powodu Wszechpotęgi Bożej [Rodz.35:4; Wyj.32:24]. Albo jeszcze jeden przykład; dym z kadzidła rzekomo miał odpychać demony [12]; ale w Biblii dym został użyty jako symbol modlitwy oraz chwały Yahveh [Kapł.16:3,13; Obj.5:8]. 

Odnośniki
(1) J.C.L. Gibson, Canaanite Myths and Legends (Edinburgh: T & T Clark, 1978).
(2) J.Gray The Legacy Of Canaan (Leiden: E. J. Brill, 1957); zobacz takze F.M. Cross, Canaanite Myth and Hebrew Epic (Cambridge, Mass.: Harvard University Press, 1973).
(3) To jest wspomniane w Werner Keller, The Bible As History (London: Hodder & Stoughton, 1957 ed.) s. 261.
(4) Arthur Gibson, Biblical Semantic Logic (Cambridge: C.U.P., 1981) s. 35,137.
(5) Martin Buber, The Prophetic Faith (New York: Macmillan, 1949) s. 47; takze w jego On The Bible (New York: Schocken Books, 1982) s. 72.
(6) Paul Volz, Das Dämonische in Jahwe (Tübingen, 1924) jak to jest cytowane w Martin Buber, Moses (Oxford: The Phaidon Press, 1947) s. 57.
(7) Karl Barth, Dogmatics in Outline (London: S.C.M., 1972) s. 47.
(8) Podobieństwo jest godne uwagi. Tablice znalezione w Ras Shamra w 1929 mówiące o tej mitycznej legendzie, i zawierające te same słowa, które cytuje Iz.14. To jest Ugarucki tekst  no. UM129. See C.H. Gordon, Ugaritic Manual (Rome: P.I.B., 1955).
(9) Na przykład, John Carter, The Gospel of John (Birmingham: C.M.P.A., 1943). C.H. Dodd demonstruje, że tekst w listach Jana taki jak “Jesteśmy w światłości”, “znamy Boga”, “zamieszkujemy w Bogu” etc. są Gnostyckimi frazami; to co Jan mówi, to jest to, że my prawdziwi wierzący, jesteśmy w tej sytuacji z powodu poznania prawdziwej Ewangelii. Tak więc Duch robi aluzję do fałszywych twierdzeń okolicznego świata i pokazuje, że moc Ducha ukazuje nam iż te twierdzenia są fałszem.  Zobacz C.H. Dodd, The Johannine Epistles (London: Hodder & Stoughton, 1953).
(10) R.E. Clements, Exodus (Cambridge: C.U.P., 1972) s. 182.
(11) Clements, ibid..
(12) Clements, ibid s. 192.